Διακήρυξη του Βερολίνου

Η διακήρυξη αυτή ανακοινώθηκε λίγες μέρες μετά τη παράδοση της Γερμανίας και το οριστικό τέλος του πολέμου στην Ευρώπη. Υπογράφηκε στις 5 Μαίου 1945 στο Köpenick του Βερολίνου, από τους αντιπροσώπους των Συμμάχων και συγκεκριμένα από τους Georgy Zhukov για τη Σοβιετική Ένωση, Ντουάιτ Αϊζενχάουερ για τις Ηνωμένες Πολιτείες, Bernard L. Montgomery για τους Βρετανούς και Jean de Lattre για την Γαλλία. Ήταν μια πρώτη προσπάθεια της διευθέτησης της διαμοίρασης των γερμανικών εδαφών στους νικητές Συμμάχους και ακολουθήθηκε από τη Συνθήκη του Potsdam, τρεις μήνες μετά

Σύμφωνα με τη διακήρυξη:

Οι κυβερνήσεις των Ηνωμένων Πολιτειών, της Σοβιετικής Ένωσης, της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας θεωρούνται η ανώτατη αρχή επί της Γερμανίας, συμπεριλαμβανομένων όλων των εξουσιών που διαθέτει η Γερμανική Κυβέρνηση, της Ανώτατης Διοίκησης, καθώς και κάθε κρατικής, δημοτικής, ή τοπικής κυβέρνησης ή αρχής. Η ανάληψη, για τους σκοπούς που αναφέρονται πιο πάνω, της εν λόγω αρχής και εξουσίας, δεν επηρεάζει την προσάρτηση της Γερμανίας

Η Διακήρυξη του Βερολίνου επιβεβαίωσε τη διαίρεση της κατεχόμενης από τους Συμμάχους Γερμανίας σύμφωνα με τη Διάσκεψη της Γιάλτας αλλά και το σύνολο των ανατολικών περιοχών του Γερμανικού Ράιχ, όπως αυτές καθορίζονταν στις 31 Δεκεμβρίου 1937. Μέχρι το τέλος του Ιουνίου του 1945, οι δυτικοί Σύμμαχοι θα έπρεπε να εκκενώσουν αυτές τις περιοχές, οι οποίες θα ενσωματώνονταν στη Σοβιετική ζώνη κατοχής. Με την εφαρμογή της γραμμής Oder-Neisse που προέβλεπε η Συνθήκη του Potsdam, τα ανατολικά αυτά εδάφη τέθηκαν κάτω από Σοβιετική και Πολωνική διαχείριση και ιδρύθηκε από τους Συμμάχους ένα ελεγκτικό συμβούλιο για να εκτελέσει την κυβερνητική εξουσία

Αρθρογραφία